Laatste dagshiften in Tanzania!

Hallo iedereen!

Vorige blog had ik vermeld dat we nog eens naar Moshi gingen op zaterdag, maar door de hevige regenval is dit spijtig genoeg niet kunnen doorgaan. We hebben zaterdag dan maar gebruikt om Shanah en Fien, onze medestudenten, te bezoeken in Sakina. Dit is een klein half uurtje wandelen van ons huis. Voor de rest hebben we het weekend gebruikt om wat te rusten en voor school te werken.

Maandag zijn we gestart met onze laatste week dagdiensten in het ziekenhuis. Het was een hele rustige week. Ik heb maar twee bevallingen kunnen doen, maar  het waren twee mooie geboortes. Ik heb voor de eerste keer een infuus kunnen prikken. De vroedvrouw vroeg me of ik deze handeling kon en ik dacht, aangezien ik afstudeer binnen een paar maand zou dit moeten lukken. Ze prikken hier altijd de infusen in de hand omdat het bij Afrikaanse mensen moeilijker is om aders te vinden op de onder armen. Het is me ook opgevallen dat ze hier vaak op het zicht een ader kiezen terwijl wij meer met onze vingers voelen. Ik had hele makkelijke aders om te prikken en heb het infuus zoals wij gewoon zijn in de onderarm geplaatst.

Dinsdag hadden we besloten om al ons materiaal mee te nemen naar de verloskamer. We waren benieuwd hoe de vroedvrouwen gingen reageren met het nieuwe materiaal en hebben een taxi moeten nemen omdat we zoveel zakken bij hadden. We hadden handschoenen, naalden, spuiten, scharen, kochers, naaldvoerders, pincetten, verbanden, schorten… allemaal materiaal dat ze kunnen gebruiken, bij. De vroedvrouwen waren verrassend blij met het materiaal. Ik had al van vorige studenten gehoord dat de vroedvrouwen niet zo enthousiast reageren wanneer vrijwilligers iets meebrengen, maar onze vroedvrouwen waren heel blij! We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat groepsfoto’s te nemen zodat we mooie beelden van mooie herinneringen hebben! We hebben zelfs met een  vroedvrouw onze e-mailadressen en gsm-nummers uitgewisseld zodat we in contact kunnen blijven.

Op donderdag was er een vrouw in arbeid, het was een eerste kind en ze had volledige ontsluiting. Ik maakte me klaar om de bevalling te doen en verzamelde het nodige materiaal. De vroedvrouw had een infuus met oxytocine aangehangen. Dit is een medicament om de weeën sterker en frequenter te maken. We luisterden samen naar de harttonen van de baby en deze waren helemaal niet goed. De hartslag sloeg 60 sl/’ terwijl deze normaal tussen de 110 en de 150 sl/’ moeten liggen. Ondertussen was de vrouw ook al 20 minuten aan het persen zonder dat het hoofdje verder daalde in het bekken. De vroedvrouw zette op dat moment het infuus verder open zodat er nog sterkere en langere weeën zouden komen. Ik en Jente staarden elkaar aan en dachten dit komt niet goed met zo’n lage hartslag. Vanaf de vroedvrouw weg was heb ik het infuus dichtgezet omdat de medicatie de baby nog meer stress zou bezorgen. Nadat het infuus enkele minuten dicht stond heb ik regelmatig terug naar de harttonen van de baby geluisterd en deze waren meteen beter. Toen de vroedvrouw had opgemerkt dat het infuus dicht stond heb ik haar verteld wat ik hierover dacht. Ze begreep me en het infuus mocht blijven afstaan. Omdat het kind niet indaalde heb ik voorgesteld om de vrouw te laten hurken en te laten wiegen met de heupen zodat de baby makkelijker zou indalen. Dit hielp spijtig genoeg niet. Daarna vroeg ik of ik de blaas mocht leegmaken, soms kan dit de oorzaak zijn waarom de baby niet verder daalt, maar ik kreeg de sonde niet tot aan de blaas omdat het hoofdje van de baby al te laag zat. Uiteindelijk heeft de vrouw een keizersnede gekregen voor een niet vorderende arbeid. Ze was ondertussen al langer dan een uur aan het persen zonder resultaat.

Dit weekend gaan we een Massai dorpje bezoeken en zondag vieren we Pasen met ons gastgezin. We zijn benieuwd!

Groetjes,

Nathalie x